شک در ذات خداوند؛ گناهی برخلاف تدوینِ تکوین در مکتب کنش و واکنش

مستندات آیات:

سوره ابراهیم، آیه ۱۰: «أَفِي اللَّهِ شَكٌّ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ؟»

این آیه شک در ذات خداوند را به‌عنوان عملی غیرمنطقی و بی‌معنا معرفی می‌کند. اگر شک در خداوند وجود داشته باشد، در حقیقت، فرد از پذیرش «خالق مطلق» و «فاطر» که اصل و ریشه‌ی تمام هستی است، خودداری می‌کند.

سوره فصلت، آیه ۵۳: «سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ»

این آیه نشان می‌دهد که شک در ذات خداوند موجب انحراف از حقیقت است. هنگامی که فرد در خداوند شک کند، قادر به مشاهده‌ی آیات الهی در خود و در آفاق نخواهد بود و حقیقت را به درستی درک نخواهد کرد.

سوره آل عمران، آیه ۱۶۳: «إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ»
در این آیه، به انسان‌ها یادآوری می‌شود که باید با ایمان به آیات الهی و حقیقت توحید، در برابر خداوند تسلیم شوند. شک در ذات خدا، مانع از چنین تسلیمی خواهد شد.

تطبیق با مکاتب دیگر:

مکتب اشعری:
در کلام اشعری، خداوند فاعل مختار مطلق است و همه‌چیز به خواست و اراده‌ی او انجام می‌شود. شک در ذات خدا، از دیدگاه اشاعره به‌عنوان انکاری از قدرت مطلقه‌ی خداوند محسوب می‌شود که نتیجه‌اش بی‌پایگی در تحلیل هستی‌شناسی خواهد بود.

برای مطالعه در مورد بداء و قضا و قدر روی این لینک کلیک کنید.